Van mij

Is het hetzelfde? Kwaad als ik wéér eens mijn kop stoot tegen die lamp boven de eettafel omdat ik nog niet gewend ben aan dit huis dat niet mijn zelfverkozen huis is? Kwaad als ik mij erger aan de indeling van de keuken die niet mijn zelfverkozen keuken is? De stank in de koelkast, de karakterloze tegeltuin, de ontembare zonwering?

Dat zijn de kindertjes van de grotere overkoepelende, thymotische woede van dit moment.

Leg het weg, niet van jou, buiten jou, vertel ik mijzelf.

Dit is moeilijk.

De woede is wel van mij. Eén van de weinige “mijn dingen” hier. Van jou gekregen op een moment dat ik het niet nodig had. Toen ik verder wilde en het niet meer over jou zou gaan.